Met: Maartje Remmers, Javier Guzman, Thijs Römers, Anna Drijver
Onze jongens in Afghanistan. Deels voor het Nederlandse publiek niet voor te stellen en het is ook niet dat deze film daar een duidelijker beeld van geeft. De waanzin van oorlog komt behoorlijk naar voren en ook wat het met mensen geestelijk kan doen. Dit is in meerdere films al naar voren gebracht waaronder het meesterwerk The Deer Hunter (1978) en de meer recente Waltz With Bashir (2008). Nederland leverde in 2009 ook een bijdrage met Stella’s Oorlog.
In de film volgen we een jonge vrouw, Stella (Maartje Remmers), die worstelt met de gevolgen van een militaire uitzending naar Uruzgan. Dit wordt vertelt aan de hand van een rechtszitting die de rode draad verzorgt voor het verhaal. Een hechte vriendengroep behoort tot de soldaten die naar Afghanistan gezonden worden. Onder hen bevinden zich Stella’s broer Twan (Teun Kuilboer) en haar man Jur (Javier Guzman). Tijdens deze uitzending komt Twan, tijdens een patrouille, door een bermbom om het leven. Haar man Jur is bij terugkeer in Nederland niet meer de oude en dit heeft een fase van afzondering als gevolg. Stella zoekt toenadering tot Jur en zijn vrienden maar ze komt er al snel achter dat ze iets te verbergen hebben. Nadat Jur vlak voor een medaille-uitreiking zelfmoord pleegt is Stella vastberaden om de waarheid te vinden Wat er dan volgt is de formule van de zoektocht naar de waarheid in samenwerking met de nodige thriller elementen.
Ik heb te kampen met verschillende gedachtes over de film en dat maakt het lastig om deze recensie te schrijven. In Stella’s Oorlog tasten detailfouten en een voorbeeld nemen aan andere films, de geloofwaardigheid van de film aan. Bijvoorbeeld komt de setting van het dorp niet geloofwaardig over. Als het zo’n hechte vriendengroep is verwacht je op zijn minst een taalaccent. De setting in Afghanistan van een patrouille in open truck is vragen om problemen en niet het materieel dat bij patrouilles werd gebruikt. En dat Stella in gedachten bij het bermbomincident aanwezig is, maakt het met de opeenstapeling van teveel overbodige informatie, detailfouten, clichés en melodramatische drama/thrillergehalte, té dramatisch.
Daarentegen is de scene waar Jur zelfmoord pleegt, voortreffelijk in elkaar gezet. Geen geluid, alleen het schot, stilte, Stella schreeuwt wanhopig uit NEE!, stilte en daarna het tikken van de regen.
De hele setting van Nederlanders vechtend in Afghanistan draagt ook erg bij aan de vervreemding. Dit is apart omdat ook deze scenes best goed in elkaar zitten. Het komt onrealistisch over omdat dit niet het beeld is dat we hebben van onze jongens in Afghanistan. Omdat we waarschijnlijk niet willen geloven dat er hysterisch is gereageerd en er dramatisch wordt rondgeschoten. Dit past niet in het beeld dat we hebben over die opbouwmissie. Je verwacht ook misschien dat de soldaten door de langere tijd op uitzending ook wat meer beheerst zouden reageren. De harde realiteit is dat soldaten wekelijks, al dan niet dagelijks werkelijk strijd hebben gevoerd tegen opstandelingen (hier zijn werkelijke beelden van te vinden op internet). Dus zo onrealistisch is de setting eigenlijk misschien niet.
Ook staat niet buiten kijf dat er ontzettend goed acteerwerk in deze film bij komt kijken. Dit draagt zeer bij aan toch nog een klein gehalte geloofwaardigheid. Vooral door Maartje Remmers en Thijs Römers. Het is pas echt overtuigend als de personages werkelijk een rode kop krijgen en het echt goed kunnen uitschreeuwen van wanhoop en frustratie. En dat kunnen deze acteurs!
Tenslotte is het ook zeer moedig van Diederick van Rooijen dat hij een onderwerp uit de actualiteit heeft durven aansnijden. Dit is tevens de eerste Nederlandse speelfilm waarin de Nederlandse missie in Afghanistan aan bod komt. Vooral omdat het zijn eerste speelfilm was! De film heeft potentie om te overtuigen, maar juist die momenten die niet overtuigen maken het voor de kijker niet mogelijk om helemaal in het verhaal mee te gaan.
De waanzin van oorlog wordt behoorlijk benadrukt. Maar dat maakt de film helaas niet waanzinnig genoeg.
Prima recensie. Goed onderbouwd met sterke - aan de film ontleende - argumenten. Terecht wijs je op de zwakke elementen in de film waardoor de regisseur volledig blijkt te kunnen overtuigen. Het voorbeeld van de geloofwaardigheid van de gefilmde situatie is inderdaad bijzonder belangrijk; -de aandacht van de kijker dreigt afgeleid te worden van de vertelling zelf. Aan de andere kant geef je ook aan wat de kwaliteiten van de film zijn, zoals acteerwerk en de lef om dit thema voor een debuut-film te gebruiken.
BeantwoordenVerwijderen