Met: Jeremy Renner, Anthony Mackie en Brian Geraghty
Niets geen politiek gezever! Geen moeilijke constructies om iets over een oorlog te willen zeggen (wat alweer de zoveelste film zou zijn). Maar een film opgenomen met hand-held camera die resulteert in een superruwe actiecinema in de stijl van 'Black Hawk Down'. Het zijn puur de ervaringen die we volgen van een groep Amerikaanse mineurs tijdens de nasleep van de tweede Irakoorlog. We kunnen als kijker deze actie zo goed proeven dat het lijkt alsof we embedded mee gaan met deze soldaten. Niet gek ook aangezien het scenario is geschreven door de schrijver Mark Boal die als journalist embedded een groep soldaten volgde die bommen onschadelijk moesten maken.
Sergeant Eerste Klas William James (Jeremy Renner) voegt zich als nieuwe teamleider in Bravo-compagnie van een U.S. Army Explosive Ordnance Disposal (EOD)(Explosieven Opruimings Dienst) tijdens de nasleep van de tweede invasie van Irak in 2004. Hij vervangt StaffSergeant Thompson, die eerder omkwam bij het onschadelijk maken van een improvised explosive device (IED)(bermbom) in Baghdad. De rest van het team bestaat uit Sergeant J.T. Sanborn (Anthony Mackie) en Speciallist Owen Elridge (Brian Geraghty).
De methodes die James toepast en zijn houding, zijn voor Sanborn en Eldridge roekeloos en beschouwen hem als een adrenaline junkie die telkens zijn kick moet hebben. Wat volgt zijn verschillende spectaculaire ontmantelingen en een ontzettend goede sluipschutterscène. De film draait in zijn geheel eigenlijk om het bijna suïcidale gedrag van James en de ergernis van zijn teamgenoten, en hoe ze ondanks die grote handicap toch een hechte band weten op te bouwen met elkaar die bevestigd wordt met een zuipfestijn in het verblijf van James. Uiteindelijk komt deze band onder druk te staan wanneer James het lichaam vind van een kind met een bom in zijn lichaam. Wanneer door zijn toedoen Eldridge gewond raakt in zijn been verontschuldigd James simpelweg met: “Sorry man.”
‘De high van oorlogvoeren is een dikwijls dodelijke verslaving, omdat oorlog zelf een drug is.’ Met dit citaat van oorlogsverslaggever Chris Hedges begint de film. Dit is het ware kenmerk van The Hurt Locker. De kijker kan zich in deze film zo goed in de personages verplaatsen omdat de film een waar gevecht is met helden aan de ene kant, James en zijn team, en vijanden aan de andere kant in de vorm van de bommen en de schaduwachtige figuren die op een afstand de bommen kunnen laten ontploffen. James is het perfecte voorbeeld van die ene held waar we ons zo graag mee willen identificeren; onverschrokken en ontzettend stoer!
Deze ruigheid wordt door de manier van filmen extra versterkt door de sierlijke en elegante dwarrelende stofwolken, perfecte explosies waarvan de zandkorrels levensgroot door de lucht vliegen en sluipschutters die elkaar in slow-motion in de woestijn op de korrel nemen, versterkt door een muziekstuk wat ons als kijker meevoert naar een western waar twee revolverhelden elkaar op de korrel nemen. Als er geen poëzie of dichterlijkheid lijkt te wezen in het verhaal, wordt dat juist gecompenseerd door de bevlogen manier van filmen.
Bigelow heeft hier een dijk van een actiethriller neergezet die precies het juiste tempo heeft om de aandacht van de kijker vast te houden. Wanneer je als kijker in een dichterlijk aspect lijkt te vervallen, wordt je door Bigelow terug gesmeten naar de realiteit van oorlog. Een kapot kinderlichaam met een bom, onverwachte ontploffingen van verborgen bommen en onschuldige burgers die het slachtoffer worden van een bom. Of juist de absurditeit van oorlog geïllustreerd met een prachtige opname van een vliegeraar die geen aandacht schenkt aan het vuurgevecht dat naast hem plaatsvind. Uiteindelijk bewaard Bigelow de essentie van de film tot het eind. Oorlog ontmenselijkt.
Waardering 9.5
